🇵🇱 „W dniu, w którym mieli go zabić, Santiago Nasar wstał o 5:30 rano, aby czekać na statek, którym miał przybyć biskup”.
Być może Kronika zapowiedzianej śmierci jest najbardziej „realistycznym” dziełem Gabriela Garcíi Márqueza, ponieważ oparta jest na wydarzeniu historycznym, które miało miejsce w ojczyźnie pisarza. Kiedy powieść się zaczyna, wiadomo już, że bracia Vicario zamierzają zabić Santiago Nasara – właściwie już go zabili – aby pomścić znieważony honor ich siostry µngeli, ale historia kończy się dokładnie w momencie, gdy Santiago Nasar umiera. .
Czas cykliczny, tak używany przez Garcíę Márqueza w swoich utworach, pojawia się tu ponownie w każdym z jego momentów drobiazgowo rozłożony, starannie i dokładnie zrekonstruowany przez narratora, który opowiada o tym, co wydarzyło się dawno temu, poruszając się w swojej opowieści do przodu i do tyłu a nawet przybywa długo później, aby opowiedzieć o losach ocalałych. Akcja jest jednocześnie zbiorowa i osobista, jasna i niejednoznaczna, od początku wciąga czytelnika, nawet jeśli zna on dalszy ciąg fabuły. Dialektykę między mitem a rzeczywistością po raz kolejny wzmacnia tu proza tak naładowana fascynacją, że aż do granic legendy.
Julio Cortazar powiedział...
"Geniusz."
🇪🇸 «El día en que lo iban a matar, Santiago Nasar se levantó a las 5.30 de la mañana para esperar el buque en que llegaba el obispo.»
Acaso sea Crónica de una muerte anunciada la obra más «realista» de Gabriel García Márquez, pues se basa en un hecho histórico acontecido en la tierra natal del escritor. Cuando empieza la novela, ya se sabe que los hermanos Vicario van a matar a Santiago Nasar -de hecho, ya le han matado- para vengar el honor ultrajado de su hermana µngela, pero el relato termina precisamente en el momento en que Santiago Nasar muere.
El tiempo cíclico, tan utilizado por García Márquez en sus obras, reaparece aquí minuciosamente descompuesto en cada uno de sus momentos, reconstruido prolija y exactamente por el narrador, que va dando cuenta de lo que sucedió mucho tiempo atrás, que avanza y retrocede en su relato y hasta llega mucho tiempo después para contar el destino de los supervivientes. La acción es, a un tiempo, colectiva y personal, clara y ambigua, y atrapa al lector desde un principio, aunque este conozca el desenlace de la trama. La dialéctica entre mito y realidad se ve potenciada aquí, una vez más, por una prosa tan cargada de fascinación que la eleva hasta las fronteras de la leyenda.
Julio Cortázar dijo...
«Un genio.»
Autor: Garcia Marquez